هیپرتونی وضعیتی است که در آن تون عضلانی آنقدر زیاد است که مثلاً دست‌ها یا پاها سفت می‌شوند و حرکت آنها دشوار است. تون عضلانی توسط سیگنال هایی از مغز به اعصاب که به عضله می گویند منقبض شود، تنظیم می شود. هایپرتونی زمانی رخ می دهد که نواحی مغز یا نخاع که این سیگنال ها را کنترل می کنند آسیب ببینند. این می تواند به دلایل زیادی رخ دهد، از جمله ضربه به سر، سکته مغزی، تومورهای مغزی، سمومی که بر مغز تأثیر می گذارد، فرآیندهای تخریب کننده عصبی در مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری پارکینسون، یا ناهنجاری های رشدی عصبی مانند فلج مغزی. هیپرتونی اغلب آسانی حرکت مفاصل را محدود می کند. اگر پاها را تحت تاثیر قرار دهد، راه رفتن ممکن است سفت شود و افراد ممکن است زمین بخورند، زیرا واکنش سریع بدن برای بازیابی تعادل برای بدن دشوار است. اگر هیپرتونی شدید باشد، می تواند باعث “یخ زدن” مفصل شود که پزشکان آن را انقباض مفصل می نامند. اسپاستیسیتی اصطلاحی است که اغلب به جای هیپرتونی استفاده می شود. اما اسپاستیسیتی نوع خاصی از هیپرتونی است که در آن اسپاسم عضلانی با حرکت افزایش می یابد. بیمارانی از این نوع اغلب پاسخ های رفلکس اغراق آمیزی دارند. سفتی نوع دیگری از هیپرتونی است که در آن عضلات بدون توجه به میزان حرکت، سفتی یکسانی دارند. سفتی اغلب در بیماری‌های مربوط به عقده‌های قاعده‌ای (ناحیه عمیق مغز) مانند بیماری پارکینسون رخ می‌دهد. برای تشخیص این نوع هیپرتونی، پزشک بیمار را آرام می کند و سپس دست یا پا را با سرعت های مختلف و در جهات مختلف حرکت می دهد.
درمان
شل کننده های عضلانی مانند باکلوفن، دیازپام و دانترولن ممکن است برای کاهش اسپاستیسیتی تجویز شوند. همه این داروها را می توان از طریق دهان مصرف کرد، اما باکلوفن را می توان مستقیماً از طریق یک پمپ کاشته شده به مایع مغزی نخاعی نیز تزریق کرد. سم بوتولینوم اغلب برای تسکین هیپرتونی در ناحیه خاصی از بدن استفاده می شود، زیرا اثرات آن موضعی است نه در سطح بدن. افراد مبتلا به هایپرتونی باید سعی کنند تا حد امکان با ورزش در محدوده خود و استفاده از فیزیوتراپی حرکات خود را حفظ کنند. داروهایی که بر سیستم دوپامین تأثیر می گذارند (دوپامین یک ماده شیمیایی موجود در مغز است)، مانند لوودوپا/کاربیدوپا یا انتاکاپون، اغلب برای درمان سفتی ناشی از بیماری پارکینسون استفاده می شود.
پیش آگهی
پیش آگهی بستگی به شدت و علت هیپرتونی دارد. در برخی شرایط، مانند فلج مغزی، هیپرتونی ممکن است در طول زندگی تغییر نکند. در موارد دیگر، هیپرتونی ممکن است با بیماری زمینه ای بدتر شود. اگر هیپرتونی خفیف باشد، تاثیر کمی بر سلامت فرد دارد یا هیچ تاثیری ندارد. اگر هیپرتونی متوسط وجود داشته باشد، زمین خوردن یا انقباضات مفصلی ممکن است بر سلامت و ایمنی فرد تأثیر بگذارد. اگر هیپرتونی به اندازه ای شدید باشد که باعث بی حرکتی شود، عواقب بالقوه آن شامل افزایش شکنندگی و شکستگی استخوان، عفونت، زخم بستر و ذات الریه است.
تحقیق کنید
NINDS از تحقیقات در مورد اختلالات مغز و نخاع که می توانند باعث هیپرتونی شوند پشتیبانی می کند. هدف این تحقیق آشنایی بیشتر با نحوه سازگاری سیستم عصبی پس از آسیب یا بیماری و یافتن راه هایی برای پیشگیری و درمان این اختلالات است.
نظر
مطالعات
مطالعاتی در مورد این وضعیت در حال انجام است.
سازمان ها
بنیاد تحقیقات پزشکی دیستونیا
بنیاد تحقیقات پزشکی غیرانتفاعی که بودجه تحقیقات، افزایش آگاهی، و آموزش و پشتیبانی را در مورد دیستونی، یک اختلال حرکتی، ارائه می دهد.
۱ East Wacker Drive
سوئیت ۲۸۱۰
شیکاگو، IL 60601-1905
[email protected]
http://www.dystonia-foundation.org
تلفن: شیکاگو
فکس: ۳۱۲-۸۰۳-۰۱۳۸
بنیاد کریستوفر و دانا ریو
بنیاد ریو با تأمین مالی تحقیقات نوآورانه و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به فلج از طریق کمک های مالی، اطلاعات و حمایت، به درمان آسیب نخاعی اختصاص دارد.
۶۳۶ موریس تورنپایک
سوئیت 3A
Short Hills، NJ 07078
[email protected]
http://www.christopherreeve.org
تلفن: تپه های کوتاه
فکس: ۹۷۳-۹۱۲-۹۴۳۳
بنیاد فلج مغزی
این برنامه به تأمین مالی فعالیت های تحقیقاتی و آموزشی برای کشف علت، درمان و مراقبت مبتنی بر شواهد برای افراد مبتلا به CP و ناتوانی های رشدی مرتبط اختصاص دارد.
۳ دایره کلمب، طبقه ۱۵
نیویورک، نیویورک ۱۰۰۱۹
[email protected]
http://yourcpf.org
تلفن: نیویورک
فکس: ۹۱۷-۵۹۹-۰۴۳۱